Rzemieślnicza produkcja miodu pitnego

AKTUALIZACJA 17.04.2023

Jakiś czas temu,  związku ze spotkaniem online, organizowanym przez Kings of Mead, postanowiłem przygotować krótkie opracowanie dotyczące rejestracji oficjalnej produkcji miodu pitnego w rzemieślniczej wersji. W ciągu lat, obserwuję znaczący wzrost zainteresowania legalizacją produkcji skarbów, skrywanych dotąd w niejednej, domowej piwnicy. Miodosytnictwo to szczególnie cenne dziedzictwo naszej rodzimej kultury spożywczej. Niewątpliwe najbardziej tradycyjne i szlachetne z polskich trunków, były jednak przez długie lata zaniedbywane i zostały sprowadzone do pół-koncernowego wzorca pośledniej jakości. Szczęśliwie dla nas wszystkich, miody pitne zdają się znów przeżywać swój renesans, wskrzeszane przez utalentowanych pasjonatów. Zmiany wprowadzone w 2022 roku przybliżają pozycję miodosytniczych rzemieślników to tej jaką od lat cieszyli się polscy winiarze. Ufam, że w znacznym stopniu ułatwią legalizację wielu pszczelarzom. Mam też nadzieję, że poniższe opracowanie pomoże Wam przejść na „komercyjną stronę mocy” 🙂

MIÓD MIODOWI NIERÓWNY

Miód pitny został zakwalifikowany przez polskiego ustawodawcę do fermentowanych napojów winiarskich i jako taki podlega regulacji tzw. ustawy winiarskiej, czyli ustawy o wyrobach winiarskich, która została przyjęta przez Sejm 2 grudnia 2021 roku. W stosunku do swojej poprzedniczki zawiera sporo zmian – uspokoję już we wstępie – całkiem pozytywnych zmian! Część definicji zmodyfikowano, część dopisano.

Warto zauważyć już we wstępie, że ustawa dzieli miody z uwagi na ich jakość na miód pitny oraz miód pitny jakościowy:

Miód pitny jest napojem otrzymanym w wyniku fermentacji alkoholowej nastawu na miód pitny, z możliwością słodzenia sacharozą lub miodem, dodania ziół lub przypraw korzennych lub barwienia oraz w którym w wyrobie gotowym jedna część objętościowa miodu przypada na:

a)     połowę części objętościowej wody albo wody z sokiem oraz o rzeczywistej zawartości alkoholu od 15%, lecz nieprzekraczającej 18% objętościowych, z możliwością dodatku alkoholu – w przypadku „półtoraka”,

b)     jedną część objętościową wody albo wody z sokiem oraz o rzeczywistej zawartości alkoholu od 15%, lecz nieprzekraczającej 18% objętościowych, z możliwością dodatku alkoholu – w przypadku „dwójniaka”,

c)     dwie części objętościowe wody albo wody z sokiem oraz rzeczywistej zawartości alkoholu od 12%, lecz nieprzekraczającej 15% objętościowych – w przypadku „trójniaka”,

d)     trzy części objętościowe wody albo wody z sokiem oraz o rzeczywistej zawartości alkoholu od 9%, lecz nieprzekraczającej 12% objętościowych – w przypadku „czwórniaka”;

Wspomniany w powyższej definicji nastaw na miód pitny stanowi zaś mieszaninę sporządzoną przy użyciu miodu i wody, z możliwością dodania owoców, moszczu owocowego, soku owocowego, zagęszczonego soku owocowego, ziół, przypraw korzennych, sacharozy, cukru płynnego, inwertowanego cukru płynnego, drożdży, pożywek lub kwasów organicznych.

Pozostała po poprzedniej epoce nomenklatura, może nieco wprowadzać nas w błąd. Miód pitny jako taki, stanowi bowiem produkt, który niezupełnie odpowiada oczekiwaniu świadomego konsumenta a z pewnością już nie wychodzi na przeciw oczekiwaniom zainteresowanego tematem czytelnika niniejszego opracowania. Jak widzimy, do produkcji miodu możemy bowiem użyć brzeczki, którą mamy prawo znacząco poprawić technologicznie,  choćby poprzez dodatek cukru (zarówno dla wzbogacenia brzeczki jak i słodzenia produktu), barwienie cukrem czy dodanie alkoholu rektyfikowanego. Interesującym nas dzisiaj produktem wytwarzanym bezkompromisowo będzie zatem zdecydowanie:

Miód pitny jakościowy, będący miodem pitnym otrzymanym w wyniku fermentacji alkoholowej nastawu na miód pitny jakościowy, z możliwością słodzenia miodem, dodania ziół lub przypraw korzennych lub barwienia wyłącznie karmelem powstałym z miodu, leżakowanym nie krócej niż przez 6 miesięcy oraz w którym w wyrobie gotowym jedna część objętościowa miodu przypada na:

a)     połowę części objętościowej wody albo wody z sokiem oraz o rzeczywistej zawartości alkoholu od 15%, lecz nieprzekraczającej 18% objętościowych, z możliwością dodatku destylatu miodowego – w przypadku „półtoraka”,

b)     jedną część objętościową wody albo wody z sokiem oraz o rzeczywistej zawartości alkoholu od 15%, lecz nieprzekraczającej 18% objętościowych, z możliwością dodatku destylatu miodowego – w przypadku „dwójniaka”,

c)     dwie części objętościowe wody albo wody z sokiem oraz o rzeczywistej zawartości alkoholu od 12%, lecz nieprzekraczającej 15% objętościowych – w przypadku „trójniaka”,

d)     trzy części objętościowe wody albo wody z sokiem oraz o rzeczywistej zawartości alkoholu od 9%, lecz nieprzekraczającej 12% objętościowych – w przypadku „czwórniaka”;

przy czym kluczową różnicę pomiędzy powyższymi rodzajami miodu, stanowić będzie pojemność dopuszczalnej do jego produkcji brzeczki:

Nastaw na miód pitny markowy stanowi bowiem mieszaninę sporządzoną przy użyciu miodu i wody, z możliwością dodania owoców, moszczu owocowego, soku owocowego, zagęszczonego soku owocowego, ziół, przypraw korzennych, drożdży, pożywek lub kwasów organicznych.

Ochrona tradycji jest niezwykle istotna. Niekiedy blokuje jednak kreatywność twórców i ogranicza ofertę rynkową bez szczególnego powodu. Spora część współczesnych trendów miodosytniczych, jak choćby miody pitne sesyjne czy bezwodniaki, będa musiały trafić do mniej nobliwej kategorii – napój winny miodowy – będący napojem o rzeczywistej zawartości alkoholu od 4,5% do 15% objętościowych, otrzymanym z wina owocowego lub miodu pitnego i zawierającym co najmniej 50% wina owocowego lub miodu pitnego albo otrzymanym w wyniku fermentacji alkoholowej nastawu na wino owocowe lub miód pitny o mniejszym udziale soków lub miodu, bez dodatku alkoholu, z możliwością słodzenia […].  W zależności od naszego podejścia do tematu może to być  całkiem ciekawy sposób na produkcję lżejszego i łatwiej pijalnego napoju. Ważnym wymogiem jest aby udział miodu w nastawie na napój winny miodowy nie był niższy niż 150 kilogramów miodu na 1000 litrów.

Niniejszy wpis poświęcony jest oczywiście przede wszystkim produkcji rzemieślniczej miodu pitnego jakościowego. Dla uproszczenia formy będę się jednak posługiwał potocznym określeniem „miód pitny” pod którym to pojęciem będzie się oczywiści krył zbiorczo także ten ostatni.

USTAWOWE GRANICE RZEMIOSŁA 

Zgodnie z wolą ustawodawcy, produkcja miodu pitnego stanowi działalność w zakresie wyrobu lub rozlewu wyrobów winiarskich i jest regulowaną działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej a zatem wymaga uzyskania wpisu do rejestru przedsiębiorców wykonujących działalność w zakresie wyrobu lub rozlewu wyrobów winiarskich. Organem, który prowadzi taki rejestr Dyrektor Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa.

Co szczególnie doniosłe i warte zapamiętania – osoba, która bez wymaganego wpisu do rejestru wyrabia lub rozlewa wyroby winiarskie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Nie przewidziano niestety możliwości prowadzenia działalności miodosytniczej bez obowiązku rejestracji działalności gospodarczej, tak jak ma to miejsce w przypadku producentów wina wytwarzających je w ilości do 100 hl rocznie z owoców pochodzących z upraw własnych. Chcąc produkować miody pitne, musimy zatem działalność gospodarczą prowadzić – indywidualnie lub w ramach spółki prawa handlowego (spółdzielni, fundacji, stowarzyszenia, itp.) oraz uzyskać wpis, stosownie w CEiIDG lub KRS (produkcja miodu pitnego objęta jest kodem PKD 11.03.Z – Produkcja cydru i pozostałych win owocowych). Przepisy wprowadzają jednak szereg ułatwień w zakresie obowiązków koniecznych do spełnienia przy uzyskiwaniu wpisu do omawianego wyżej, rejestru działalności regulowanej dla producenta rzemieślnika.

Za rzemieślnika w rozumieniu ustawy powinniśmy uznawać w przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie wyrobu fermentowanych napojów winiarskich z surowców uzyskanych we własnym gospodarstwie, jeżeli w danym roku kalendarzowym przedsiębiorca ten wyrabia łącznie nie więcej niż 1000 hektolitrów miodu pitnego jakościowego z miodu uzyskanego z własnej pasieki, przy czym ilość wyrobionego miodu pitnego jakościowego nie może być większa niż 20 litrów na każdy posiadany pień pszczeli, oraz prowadzi pasiekę powyżej 10 pni pszczelich i jest wpisany do prowadzonego przez powiatowego lekarza weterynarii rejestru, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2020 r. poz. 1421).

Przesłanki, które należy zatem spełnić aby skorzystać z pewnych ułatwień, są następujące:

• produkować można wyłącznie miód pitny jakościowy
• ilość uzyskanego miodu pitnego nie może być większa niż 1000 hl (100 000 litrów) rocznie oraz…
• większa niż 20 litrów na każdy posiadany pień pszczeli
• trzeba posiadać zarejestrowaną pasiekę powyżej 10 pni pszczelich 
• pochodzenie miodu z własnej pasieki lub…
• z zakupionego miodu jeżeli został wytworzony w tym samym województwie lub powiatach sąsiadujących z tym województwem, i stanowi nie więcej niż 50% wagowo miodu wykorzystywanego do wyrobu miodu pitnego

A contrario, nie będzie mógł korzystać z dalej omówionych ułatwień miodosytnik, który:

• produkuje miód pitny niespełniający wymagań przewidzianych dla produkcji miodu pitnego jakościowego, czyli miód pitny lub napój winny miodowy
• wytwarza miód pitny w ilości większej niż z 1000 hektolitrów rocznie lub większej niż 20 litrów na każdy posiadany pień pszczeli
• nie posiada własnej, zarejestrowanej pasieki albo tez posiada pasiekę mniejszą niż 10 pni pszczelich 
• nabywa do produkcji miodu pitnego miód pochodzący z innych pasiek w ilości większej niż 50% wagowo 

Spełniający powyższe wymagania pszczelarz-miodosytnik, może skorzystać z szeregu ułatwień przewidzianych w przepisach ustawy winiarskiej. Na potrzeby niniejszego wpisu, producenta takiego będziemy nazywać drobnym miodosytnikiem.

Kwestii rejestracji samej pasieki nie będę poświęcał większej uwagi. Zagadnienie to jest powszechnie znane i doczekało się się wielu wartościowych opracowań. Zauważyć należy jednak, że kluczowym z dalszej, miodosytniczej perspektywy jest wpis pasieki do rejestru Państwowej Inspekcji Weterynaryjnej. Zakładam jednak, że większość przyszłych miodosytników pasiekę taką prowadzi i stosowny wpis już posiada.

WPIS DO REJESTRU 

Przedmiotem naszych dzisiejszych rozważań pozostaje produkcja miodu przez małego miodosytnika, na zasadach określonych w poprzednim akapicie. Trudno jednak dostrzec i docenić ulgi gdy nie zna się kontekstu. Co do zasady bowiem, przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie wyrobu lub rozlewu wyrobów winiarskich z wyłączeniem producenta rzemieślnika, musi spełnić niemały katalog wymagań. Miodosytnik, który wymyka się z jakiegoś powody warunkom uznania za rzemieślnika:

• opracowuje w formie pisemnej i wdraża system kontroli wewnętrznej wyrobu lub rozlewu wyrobów winiarskich, obejmujący w szczególności określenie:
  • częstotliwości i sposobu pobierania próbek do badań jakości tych wyrobów,
  • metod przeprowadzania badań jakości,
  • sposobu postępowania z wyrobami winiarskimi niespełniającymi wymagań w zakresie jakości
• posiada plan obiektów budowlanych przeznaczonych do wykonywania tej działalności, obejmujący w szczególności pomieszczenia produkcyjne, magazynowe, socjalne i sanitarne, z zaznaczeniem
  • linii technologicznych
  • dróg przemieszczania surowców i gotowych wyrobów
  • stanowisk pracy
• wyznacza osobę odpowiedzialną za kontrolę jakości wyrobów winiarskich
• zapewnia spełnianie przez obiekty budowlane i urządzenia, o których powyżej, wymagań określonych w przepisach o ochronie przeciwpożarowej, sanitarnych i o ochronie środowiska, co potwierdza zaświadczenie wydane przez:
  • komendanta powiatowego (miejskiego) Państwowej Straży Pożarnej,
  • państwowego powiatowego inspektora sanitarnego
  • wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska

…właściwych ze względu na planowane miejsce wykonywania tej działalności.

Trochę tego jest, prawda? Szczęśliwie jednak, powyższe wymogi dla nakreślonej już produkcji rzemieślniczej zostały znacząco uszczuplone.

Mały producent miodu pitnego, który produkuje miód markowy z nie więcej jak 500 l miodu z własnej pasieki musi spełnić w zakresie wpisu do rejestru, wyłącznie następujące wymagania:

• opracowuje w formie pisemnej i wdraża system kontroli wewnętrznej wyrobu lub rozlewu wyrobów winiarskich, obejmujący w szczególności określenie:
  • częstotliwości i sposobu pobierania próbek do badań jakości tych wyrobów
  • metod przeprowadzania badań jakości
  • sposobu postępowania z wyrobami winiarskimi niespełniającymi wymagań w zakresie jakości
• zabezpiecza i usuwa odpady powstające podczas wyrobu wyrobów winiarskich
• wyznacza osobę odpowiedzialną za kontrolę jakości wyrobów winiarskich.

Różnica jest spora w mojej ocenie i znacząco ułatwia życie najmniejszym producentom.

Spełnienie ogólnych wymogów dla produkcji wyrobów winiarskich oznacza przede wszystkim konieczność przygotowania szeregu dokumentów, zaświadczeń i oświadczeń, których ilość także będzie w znacznym stopniu ograniczona przy produkcji, którą umownie ale chyba dość precyzyjnie nazywamy na potrzeby dzisiejszego wpisu – rzemieślniczą.

Koszt złożenia wniosku to niezależnie od wielkości producenta, zaledwie 616 zł. Właściwy dla sprawy Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, w terminie 7 dni od dnia wpływu kompletnego i opłaconego wniosku o wpis do rejestru, dokonuje wpisu do rejestru przedsiębiorców wykonujących działalność w zakresie wyrobu lub rozlewu wyrobów winiarskich  albo do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

PODATKI MIODOSYTNIKA

W przypadku winiarzy produkujących wina z własnych winnic, rolniczy charakter ich działalności urywa się wraz z przetworzeniem owoców w winiarni. Podobnie w przypadku produkcji miodu pitnego, działalność rolnicza polegająca na prowadzeniu pasieki kończy się wraz z jego przeznaczeniem do sycenia i dalszej fermentacji. Ustaliliśmy już powyżej, że produkcja miodu pitnego stanowi działalność gospodarczą. Ogólny sposób opodatkowania będzie tu zatem właściwy wybranej formie prowadzenia takiej działalności (osoby fizyczne płacić będą podatek PIT, osoby prawne zaś podatek CIT).

Krótkiego omówienia wymaga natomiast kwestia opodatkowania miodu pitnego podatkiem VAT. Materia ta regulowana jest ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 nr 54 poz. 535). Nieszczęściem dla konsumenta jest fakt, iż podatek VAT obciąża zawsze produkcję wyrobów akcyzowych. Miód pitny markowy bez cienia wątpliwości będzie zatem opodatkowany podatkiem VAT. 

Specyficznym podatkiem, właściwym dla napojów alkoholowych, będzie oczywiście akcyza.

AKCYZA PRZY PRODUKCJI MIODU PITNEGO

Podstawą opodatkowania miodu pitnego markowego jest ilość tego wyrobu wyrażona w hektolitrach. Stawka akcyzy na wino została wskazana w art. 96 ust. 4 pkt. 2 ustawy o podatku akcyzowym i wynosi 174,00 zł od 1 hektolitra (100l) gotowego wyrobu. 

Zatrzymując się na chwilę przy akcyzie, należy wspomnieć, że istnieją dwa zasadnicze reżimy akcyzowe. Co do zasady, produkcja wyrobów akcyzowych, może odbywać się wyłącznie w składzie podatkowym korzystać z zawieszonego poboru akcyzy. Alternatywą dla tego systemu jest tzw. przedpłata akcyzy.

Przedpłata akcyzy dla producentów wina?

Podstawą dla producenta będzie tu przede wszystkim zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku akcyzowego. Urzędem w którym składamy wniosek jest urząd właściwy miejscowo dla naszej siedziby (tylko w przypadku  osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej) lub naszego miejsca zamieszkania (w przypadku osób fizycznych). Zgłoszenia tego dokonujemy na formularzu urzędowym AKC-R (służy on zarówno do zgłoszenia płatnika jak i późniejszej aktualizacji jego danych).

Polski nieład… akcyzowy

Producent, musi też przed rozpoczęciem działalności złożyć do naczelnika urzędu celno-skarbowego właściwego ze względu na miejsce produkcji wniosek o urzędowe sprawdzenie, poprzedzając je odpowiednim przygotowaniem i wyposażeniem naszej przetwórni oraz sporządzeniem niezbędnej dokumentacji akcyzowej.

URZĘDOWE SPRAWDZENIE

Dokumentami mającymi znaczenie dla przeprowadzania kontroli celno-skarbowej, które stanowić powinny załączniki do naszego zgłoszenia są:

• plan miejsca produkcji, magazynowania, przeładowywania, wprowadzania, wyprowadzania i zużycia wyrobów akcyzowych
• wykaz miejsc z wyszczególnieniem lokalizacji produkcji, magazynowania, przeładowywania, wprowadzania, wyprowadzania i zużycia wyrobów akcyzowych, zawierający nazwy i numerację znajdujących się w tych miejscach pomieszczeń, urządzeń i naczyń służących do wykonywania czynności podlegających kontroli celno-skarbowej
• wykaz legalizowanych przyrządów pomiarowych z podaniem zakresu ich użytkowania oraz pozostałego wyposażenia stosowanego do przeprowadzania kontroli celno-skarbowej wyrobów akcyzowych
• skrócony opis procesu technologicznego, sposobu magazynowania, przeładowywania, wprowadzania, wyprowadzania i zużycia wyrobów akcyzowych oraz instrukcje wewnętrznego obiegu dokumentacji dotyczącej tych czynności i przeprowadzania inwentaryzacji wyrobów akcyzowych, a w przypadku prowadzenia dokumentacji w postaci elektronicznej – instrukcja obsługi programu komputerowego
• dokument potwierdzający tytuł prawny do korzystania z miejsca, w którym ma być prowadzona działalność
• dokumenty wymagane na podstawie przepisów odrębnych, związane z działalnością gospodarczą podlegającą kontroli celno-skarbowej, w szczególności koncesje lub zezwolenia, zaświadczenia o dokonaniu wpisu do rejestru działalności regulowanej
• wykaz obejmujący imiona i nazwiska upoważnionych przez podmiot osób odpowiedzialnych za wykonywanie powierzonych im obowiązków w zakresie objętym kontrolą

Kontrola ta służy weryfikacji, czy pomieszczenia gdzie będzie odbywała się produkcja, spełniają wymogi określone przepisami. Istotnym elementem pozostaje tu sposób pomiaru wysokości należnego podatku a zatem pomiaru ilości produktu, która dokonywana może być objętościowo, wagowo lub w przepływie. Istotne jest jednak aby posiadany sprzęt służący pomiarowi posiadał stosowne zatwierdzenia Głównego Urzędu Miar.  Z urzędowego sprawdzenia sporządza się protokół, który wraz ze zgłoszeniem oraz dokumentacją dotyczącą działalności podlegającej kontroli, stanowią akta weryfikacyjne. W przypadku gdy nie są zapewnione warunki i środki oo których tu mowa, naczelnik urzędu celno-skarbowego wyznacza termin do ich spełnienia, a po jego upływie przeprowadza powtórne urzędowe sprawdzenie.

Dodatkowym obowiązkiem producenta cydru jest oczywiście oznaczanie gotowych produktów znakami akcyzy czyli banderolami. W tym celu producent musi zgłosić wstępne zapotrzebowanie na takie znaki i wystąpić o wydanie banderol w potrzebnej mu ilości.

SPRZEDAŻ MIODU PITNEGO 

Dotarliśmy szczęśliwie do momentu, w którym wyprodukowana oficjalnie butelka, z naklejoną banderolą i zapłaconym podatkiem akcyzowym może trafić na rynek. Należy pamiętać, że ciążą na nas obowiązki w zakresie informowania konsumenta o produkcie spożywczym. Realizujemy je kształtując w sposób odpowiedni treść etykiety naszego produktu. To poważna sprawa, która potraktowana zbyt niechlujnie może wpędzić nas w niemałe kłopoty. Znakowaniu miodu pitnego, poświęciłem już kiedyś stosowny wpis, do którego w tej chwili odsyłam. Zajmijmy się zatem samą sprzedażą!

Etykieta cydru, miodu pitnego i win owocowych

Sprzedaż napojów alkoholowych możliwa jest po uzyskaniu stosownych zezwoleń (bardzo Was proszę, nie koncesji – te są na wydobycie ropy naftowej itp. :P).

Regulujące tę kwestię ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, dzieli zezwolenia na:

• zezwolenia detaliczne – pozwalające sprzedawać alkohol ostatecznym jego odbiorcom
• zezwolenia hurtowe – na sprzedaż alkoholu podmiotom posiadającym zezwolenia detaliczne, czyli w celu dalszej odsprzedaży

Zezwolenia obu typów wydawane są odrębnie, w zależności od rodzaju napoju alkoholowego i dzielą się kolejno na następujące kategorie:

• do 4,5% zawartości alkoholu oraz na piwo
• powyżej 4,5% do 18% zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa) 
• powyżej 18% zawartości alkoholu

Producentów miodu pitnego interesować będą w głównej mierze zezwolenia dla napojów zawierających od 4,5% do 18% alkoholu. Jak już wiemy, miód pitny oraz miód pitny jakościowy posiadają zgodnie z definicją ustawową od 9% do 18% rzeczywistej zawartości alkoholu mierzonej objętościowo.

Zezwolenia detaliczne wydawane są przez właściwą miejscowo (dla miejsca sprzedaży) gminę. Zezwolenia hurtowe zaś przez właściwego miejscowo marszałka województwa.

Co szczególnie ważne z naszej perspektywy, zgodnie z z art. 9(1) ust. 5 ustawy o wychowaniu w trzeźwości – producent napojów alkoholowych jest obowiązany do uzyskania zezwolenia na obrót hurtowy napojami alkoholowymi, jeżeli zbywa swoje wyroby przedsiębiorcom posiadającym zezwolenia, o których mowa w art. 18 ust. 1 (tj. posiadających zezwolenie detaliczne). Oznacza to, że producent może sprzedać swoje produkty bez jakiegokolwiek zezwolenia, jeśli sprzedaż ta odbywa się wprost do hurtownika. 

PROMOCJA!

Zmiany, które wprowadzone zostały do ustawy winiarskiej w 2021 roku, pozwalają drobnym miodosytnikom na sprzedaż hurtową swoich własnych produktów bez zezwolenia hurtowego. 

Podsumowując zatem ten wątek:

• Chcąc sprzedawać nasz miód pitny wprost konsumentom – potrzebujemy zezwolenia detalicznego
• Chcąc zaopatrywać sklepu specjalistyczne, restauracje, hotele, itp. – potrzebujemy zezwolenia hurtowego (chyba, że jesteśmy drobnymi miodosytnikami!)
• Chcąc sprzedać partię produktu hurtownikowi – nie potrzebujemy żadnego zezwolenia.

LIVE Z PARAGRAFEM – JAK ZAREJESTROWAĆ MIODOSYTNIĘ?

O MIODZIE PITNYM W PODCASCIE – BIZNES WYSOKO OPROCENTOWANY

AKTY PRAWNE ISTOTNE DLA SPRAWY

• Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina (Dz.U. 2011 nr 120 poz. 690)
• Ustawa z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. 2016 poz. 1947)
• Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 1991 nr 80 poz. 350)
• Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 nr 54 poz. 535)
• Ustawa z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. 2009 nr 3 poz. 11).
• ustawa z dnia 11 maja 2001 r. – Prawo o miarach (Dz. U. z 2016 r. poz. 884 i poz. 1948 oraz z 2017 r. poz. 976)
• Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. 1982 nr 35 poz. 230)
• rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 listopada 2006 r. w sprawie legalnych jednostek miar (Dz. U. Nr 225, poz. 1638, z późn. zm.)
• Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 15 lutego 2017 r. w sprawie wzorów dokumentów związanych z rejestracją w zakresie podatku akcyzowego (Dz.U. 2017 poz. 324).
• Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 21 grudnia 2016 r. w sprawie ewidencji i innych dokumentacji dotyczących wyrobów akcyzowych i znaków akcyzy (Dz.U. 2016, poz. 2257)
• Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2015 r. w sprawie oznaczania wyrobów akcyzowych znakami akcyzy (Dz.U. 2017, poz. 2283).
• rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 13 kwietnia 2017 r. w sprawie rodzajów przyrządów pomiarowych podlegających prawnej kontroli metrologicznej oraz zakresu tej kontroli (Dz. U. z 2017 r. poz. 885)